به نام خدا

پروردگارا! مرا وسیله ی ارامش خود در میان بندگانت قرار بده. هر جا نفرتی هست، یاریم کن بذر عشق بیفشانم. هر جا صدمه و آزاری هست، بذر عفو بکارم. هر جا تردیدی هست، بذر ایمان بیفشانم. هر جا یأس و نا امیدی هست، بذر امید بکارم. هر کجا ظلمت است، روشنایی و هر کجا اندوه است، شادمانی را ارمغان بیاورم.

ای سرور من و ای آقای من! بر من این نعمت را ارزانی دار که بیشتر در پی تسلا دادن باشم تا تسلی یافتن، بیشتر در پی فهمیدن باشم، تا در پی فهمیده شدن، بیشتر در پی دوست داشتن باشم تا دوست داشته شدن، زیرا در بخشیدن است که می یابیم و در عفو کردن است که بخشیده می شویم و در مردن است که حیات جاوید می یابیم.

« فرانسیس »